Na platou kod Rudarske česme u glavnoj Karađorđevoj ulici u Lazarevcu, zvanično je otkriven i osveštan mural posvećen našem sugrađaninu, Saši Ivankoviću (1979 – 1999) iz Vreoca, pripadniku 125. motorizovane brigade, koji je izgubio život na Košarama, na današnji dan pre 22 godine, 16. aprila 1999. godine u borbi sa OVK na Kosovu i Metohiji.
U ovoj borbi poginulo je 108 vojnika, među kojima je i Saša, a ranjeno je njih 265. Sašini posmrtni ostaci nikad nisu pronađeni, sve vreme se vodio kao nestao, a 2009. godine zvanično je proglašen kao nastradao. Na groblju u Crnim Međama u Lazarevcu, pokopan je prazan kovčeg, a u međuvremenu su umrla i oba roditelja.
Ceremoniji otkrivanja murala prethodio je prijem kod predsednika GO Lazarevac i odavanje počasti i polaganje venaca na lazarevačkom gradskom groblju u Crnim Međama.
Inicijativu da se oslika mural u Sašinu čast, pokrenulo je neformalno udruženje građana iz Lazarevca, njegova porodica i saborci.
Na manifestaciji otkrivanja i osveštavanja murala okupili su se Sašini saborci, Vojska Srbije i pripadnici 125. motorizovane brigade, njegova porodica, sveštenstvo SPC, kao i veliki broj Lazarevčana.
Nakon osveštavanja, okupljenima su se obratili komadant odbrane Košara, pukovnik Ljubinko Djurković, pripadnik 125.mtbr. Lazarevčanin, Ivan Ranković i rođak nastradalog heroja, Velislav Ivanković.
Manifestaciju je upotpunio i ansambl muzićke škole “Marko Tajćević”. Ovom prilikom dodeljene su i plakete zahvalnosti svim organizatorima događaja, među kojima su Tamara Mitrović i Vladimir Petrović, umetnici koji su naslikali mural, kao i glavni inicijatori, Uroš Stolić, Nikola Bjeković i Šuka Dušan, zaslužni što je Sašin mural ugledao svetlost dana.
Opština Lazarevac uputila je dopis Gradu Beogradu da ulica u MZ “Momčilo Pavlović “u naselju “Rasadnik” dobije ime po Saši. Takođe je u planu izgradnja spomen obeležja za sve nastradale heroje na Košarama.
Na muralu u glavnoj lazarevačkoj ulici, pored lika nastradalog Saše Ivakovića stoji natpis: “Mrtve ne zaboravite, žive poštujte”, kao svojevrstan podsednik na sve učesnike u ratu.
Saša, po propisima, nije morao da ide u vojsku, jer je bio staratelj majci Gordani i ocu Milomiru, koji su bili invalidi. Međutim, bio je čvrsto rešen da obuče vojničku uniformu. U armiju je otišao pred kraj 1998. godine, prvo u Valjevo na obuku, potom je prekomandovan u Gardu, u Beograd. Kad je počelo bombardovanje, njegova jedinica premeštena je na Kosovo, na Košare. Saša nije trebalo da bude prekomandovan iz Beograda, zbog roditelja invalida, ali su njegovu jedinicu, kako nam je rekao, kad smo se jednom čuli telefonom, iznenada prebacili na Kosovo – kaže njegov stric Milosav. – Kad je počelo bombardovanje NATO, uporno smo ga zvali. Javio nam se prvi put 24. marta, potom tri dana kasnije i od tada više ništa o njemu nismo čuli. Poslednji put kad smo razgovarali, bio je veoma uzrujan. Danima smo uporno zvali kasarnu, ništa o Saši nisu hteli da kažu. Već smo počeli da slutimo najgore… (list „Novosti”)
